اختلال بی میلی جنسی و روش درمان آن (از نظر علمی)

rahele · 6/2/21

اختلال کم میلی یا بی میلی جنسی (HSDD) شامل فقدان تخیلات جنسی و عدم تمایل به فعالیت جنسی می شود. زمانی می توانیم بگوییم فردی دچار اختلال کم میلی جنسی شده است که این اختلال باعث ایجاد ناراحتی و مشکل در روابط بین زن و شوهر شود و نتوان آن را به اختلال روانی بزرگتری (و یا اختلالات عملکرد جنسی دیگر) نسبت داد و چنین حالتی به خاطر بیماری یا مصرف دارو یا مواد خاصی هم نباشد.

اما تحقیقات نشان داده است که تمایل جنسی که به صورت تخیلات جنسی، هوس و اشتیاق به تجربه ‌های جنسی، خود را نمایان می ‌سازد – به بیان دیگر میلی «خودجوش»- در میان زنان از نظر جنسی فعال و رضایتمند، متداول است؛ به ویژه در زنانی که دارای روابط بلند مدت هستند. امروزه دریافته شده که تمایل جنسی می ‌تواند حالت واکنشی داشته باشد و به جای اینکه یک پدیده خودجوش پیش از برانگیختگی جنسی باشد، پس از برانگیختگی و تحریک فیزیکی اتفاق بیافتد. این طور به نظر می ‌رسد که در بسیاری از زنان، برانگیختگی جنسی و نوعی از تمایل جنسی واکنشی، در مقطعی پس از اینکه تصمیم گرفته ‌اند تحریک جنسی را تجربه کنند، اتفاق می‌افتد.

علاوه بر این مطالعات نشان داده‌ اند که زنان اغلب با دلایلی غیر از تمایل جنسی، رابطه جنسی را می‌پذیرند یا شروع می‌کنند. دلایلی مانند افزایش پیوند عاطفی، واکنش به موقعیت‌ های رمانتیک و یا نشانه‌ های مشخصا شهوانی‌تر.

آمار

اختلال کم ‌میلی جنسی یکی از متداول ‌ترین مسائل مطرح شده در عرصه درمان جنسی است. برآورد شده است که تقریبا ۲۰ درصد از مردان و ۳۳ درصد از زنان، از کمبود یا نبود میل جنسی رنج می ‌برند.

عوامل خطر ساز

عوامل مستعدکننده برای اختلال کم ‌میلی جنسی چهار خاستگاه عمده دارند:

شخص بیمار
خانواده‌ اصلی ( میان‌نسلی)
رابطه‌ زوجین (تعاملی)
جنبه ‌های پزشکی

شخص بیمار

عوامل ریسک روانشناختی در شخص بیمار که در بستر صمیمیت جنسی مطرح می ‌شوند می‌توانند باعث بروز اختلال کم‌ میلی جنسی شوند. این عوامل عبارتند از:

اضطراب
افسردگی
تضاد گرایش ‌های جنسی
الگو های تفکر منفی
باورهای نادرست درباره رابطه‌ی جنسی
داشتن تصویر ذهنی نامناسب از بدن خود
اراده برای تلفیق رابطه جنسی و عاطفه
اشتغال کاری بیش از حد
مشکلات جنسی مرتبط

از آنجا که صمیمیت جسمی و احساسی رابطه نزدیکی با یکدیگر دارند، ترس ‌های ذهنی شخص نیز می‌توانند ریسک ابتلا به اختلال کم‌ میلی جنسی را افزایش دهند. ترس از صمیمیت، خشم، پس‌ زدگی و طردشدگی، پرده ‌دری، احساسات یا وابستگی می ‌توانند تمایل جنسی را از کار بیاندازد.

عوامل جسمانی مانند آزار جنسی و روان‌زخم یا همان ضربه احساسی هم می ‌توانند از بروز تمایل جنسی جلوگیری کنند.

عوامل ریسک میان‌ نسلی

بسیاری از باورهای ضد رابطه جنسی در بستر اجتماعی و خانوادگی آموخته می شوند. برای مثال، زمانی که شخص در یک خانواده به شدت مذهبی پرورش یافته باشد، ممکن است به او آموخته باشند که رابطه جنسی تنها برای تولید مثل است و نه لذت شخصی. این امر می‌تواند منجر به بروز احساس گناه و شرم و یا حتی اختلال کم ‌میلی جنسی در فرد شود.